گاهی باید به حال خود گریست.
گاهی باید برای خود افسوس خورد.
گاهی از کارهای خود پشیمانیم و اما، بازهم میکنیم.
گاهی از آرزوهای خود دوریم و دورتر میشویم.
گاهی حسرت تمام وجودمان را گرفته است.
گاهی میخواهیم اما نمیشود.
گاهی درد دل، امانمان را بریده است اما
هر چه میکنیم نمیشود.
گاهی با تمام وجود صدا میکنیم اما آوایی از حنجره خارج نمیشود.
این روزها باید گریست تا شاید دل اهل درد به لرزش درآید.
تا شاید ملائکه میانجی شوند پیش خدا.
تا شاید دل خدا به رحم بیاید.
خدایا مرا میشناسی، خدایا صدایم را شنیده ای، خدایا حرف هایم را شنیده ای.
اما آیا واقعا شنیده ای؟
اگر آری چرا جوابم را نمیدهی؟
خدایا رهایم مکن.
خدایا رهایم مکن.
خدایا رهایم مکن.
